Fleet test Voyah Free: premium Chinees met potentieel

Voor wie nog niet helemaal mee is: Voyah is het premiummerk van de Chinese Dongfeng-groep en wordt in ons land verdeeld door de Waregemse automobielgroep Ghistelinck Automotive. Naast de Free omvat het Belgische gamma op dit moment nog de Dream, een eveneens volledig elektrische grote monovolume met zeven zitplaatsen, en sinds kort ook de Courage, een wat compactere elektrische SUV.

Onder de Dongfeng-vlag is er ook nog de elektrische stadsauto Box, die we ondertussen ook al konden testen en waar we u binnenkort een test van zullen voorschotelen. Op de Courage na waren de genoemde modellen overigens al van de partij tijdens ons jongste link2fleet ZE Experience Event.

Toen de Free aan de Ghistelinck-vestiging in Nazareth voor ons naar buiten werd gereden, maakte hij onmiddellijk indruk. Met zijn lengte en breedte van respectievelijk 4,90 en 1,95 meter en op zijn wielen van 20 duim ziet hij er imposant maar tegelijk elegant uit. De Free werd dan ook ontworpen in samenwerking met het welbekende Italdesign.

Ook bij het plaatsnemen in het interieur werden we aangenaam verrast. De afwerking is bijzonder verzorgd, met veel zachte materialen, en de brede zwevende middenconsole creëert een luchtig gevoel. Ruimte is er zowel voor- als achterin meer dan genoeg, met dank aan de wielbasis van 2,96 meter. En of je je nu in de voorzetels of op de achterbank neervlijt, het zitcomfort is uitstekend.

De koffer heeft een niet-onaardig minimumvolume van 560 liter, maar de waarde met de achterbank neergeklapt – 1.320 liter – is gezien de buitenmaten niet uitzonderlijk. Gelukkig is er nog een frunk van 72 liter.

Als zichzelf respecterend Chinees premiummodel is de Free het uiteraard ook aan zichzelf verplicht om uit te pakken op digitaal vlak. Denk aan gezichtsherkenning, bediening met handgebaren en natuurlijk de nodige resem aan rijhulpsystemen. Wat echter onmiddellijk opvalt, zijn de schermen over de volledige breedte van het interieur.

Naast het instrumentenpaneel en het centrale scherm is er immers ook een derde exemplaar waarmee de voorste passagier allerlei zaken kan bedienen of multimedia-inhoud kan afspelen. Anders dan bij Europese premiummerken is dat passagiersscherm hier zelfs standaard van de partij, maar het blijft wel gewoon zichtbaar voor de bestuurder tijdens het rijden, wat vanuit veiligheidsoogpunt toch minder interessant is.

De resolutie en de reactiviteit van de verschillende schermen is goed, maar de ergonomie vraagt wat gewenning. Zo zijn de lettertoetsen voor de navigatie-invoer nogal klein. En terwijl we in eerste instantie dachten dat je je bestemming ook kon invoeren door op het touchpad op de middenconsole te ‘schrijven’, bleek dat enkel te dienen om het audiovolume te regelen of de radiozender te wijzigen.

Hoewel de brochure gewag maakt van de aanwezigheid van Apple CarPlay en Android Auto, verloopt de connectiviteit daarmee via een app die je eerst op je smartphone downloaden. Wel is de Free standaard uitgerust met een dashcam, met op het stuur een knop waarmee je op elk moment een foto kunt nemen van wat er zich voor de auto afspeelt. Een functie die weleens van pas kan komen.

Meer alleszins dan de mogelijkheid om selfies te nemen via de interieurcamera. Leuk, maar het nut daarvan lijkt ons eerder beperkt. Hetzelfde geldt voor de twee posities voor het dashboard, dat met een druk op een knop, of afhankelijk van de ingestelde rijmodus, in zijn geheel enkele centimeters naar boven of beneden kan scharnieren. Positief is dan weer dat er onder het infotainmentscherm nog enkele fysieke knoppen te vinden zijn voor de bediening van de airco.

Taalpuristen zouden zich ten slotte mogelijk wel wat kunnen ergeren tijdens het grasduinen in de menu’s. We vermoeden dat de vertalingen met artificiële intelligentie werden gemaakt zonder dat er nadien eens een mens een blik op geworpen heeft om alles even na te kijken. Zo verschijnt er op het scherm “Neemt gij het over” wanneer de auto vindt dat je je blik te veel van de weg afwendt, of krijg je, wanneer je de maximumsnelheid van de offroadmodus overschrijdt, de melding “uitstapjes om uit te gaan” – de offroadmodus heet immers “Uitstap”. En de zuinigheidsmodus heet “Eco” op het centrale scherm, maar op het instrumentenpaneel wordt dat “Milieu”, terwijl de stand “Individueel” op het instrumentenpaneel… “Particulieren” wordt.

Nog iets waar de Free standaard mee wordt geleverd, is een pneumatische ophanging, die voor een aangenaam rijcomfort zorgt. Verder vertoont deze Voyah een geruststellend weggedrag, maar komt hij beter tot zijn recht met een soepele rijstijl dan met het mes tussen de tanden op een bochtig parcours. Voor een dergelijk scenario vonden we trouwens het rempedaal initieel ook wat te ‘soft’ aanvoelen.

Uitgesproken dynamische aspiraties koestert de Free dan ook niet, ondanks zijn prestatiepotentieel. Dat hij maar 4,4 seconden nodig heeft om op te trekken van 0 naar 100 km/u is dus eerder anekdotisch. Een resultaat dat te danken is aan zijn twee elektromotoren (één per as) die een gecumuleerd vermogen en koppel ontwikkelen van 490 pk en 720 Nm. Het is trouwens de enige beschikbare versie.

Bij Europese rivalen van dit allooi zou je verwachten dat het prijskaartje van 59.995 euro exclusief btw is. Nochtans is dat de catalogusprijs met de belasting op de toegevoegde waarde inbegrepen. De Voyah Free is met andere woorden een pak minder duur dan even grote modellen van gevestigde premiummerken, zeker als je rekening houdt met de standaarduitrusting – bijbetalen moet enkel voor een specifieke koetswerkkleur of voor accessoires als een trekhaak of een V2L-kabel.

Voyah Benelux biedt een algemene garantie van 5 jaar of 150.000 km en van 8 jaar of 200.000 km op de aandrijflijn en de accu. Dat zou goed nieuws moeten zijn voor de restwaarde – en dus de TCO. De mogelijkheden om een Voyah te leasen zijn echter nog vrij beperkt in ons land. Ook is er op dit moment nog maar één showroom, die van de Ghistelinck-groep in Nazareth, bij Gent. De invoerder is nog volop in onderhandeling met kandidaat-dealers over heel het land, met als doel er binnen afzienbare tijd minstens één per provincie te hebben. Om echt een vuist te kunnen maken tegen de (premium)toppers in het fleetsegment, is er dus nog werk aan de winkel.